Leczenie nadpotliwości

Z nadmierną potliwością zmaga się od 1 do 2% ludzi. Najbardziej narażone są na tę dolegliwość stopy, dłonie oraz pachy. Rzadziej inne części ciała, przede wszystkim twarz czy okolice piersi. Wpływ na nadmierne pocenie się mają stres, aktywność fizyczna, wysokie temperatury, lęki, silne emocje, używki, papierosy, pikantne przyprawy. Zdarza się, że potu wydziela się tak dużo, iż utrudnia to pracę oraz komplikuje stosunki społeczne. Do złagodzenia nadpotliwości wykorzystuje się toksynę botulinową typu A. Blokuje ona wytwarzanie potu przez gruczoły potowe.

Nadmierne pocenie się, czyli hiperhydroza, pojawia się gdy gruczoły potowe zaczynają wykazywać zbyt dużą aktywność. Zaczyna wtedy występować nadmierne pocenie niezwiązane z aktywnością fizyczną i wysoką temperaturą. Najczęściej pocą się są dłonie, pachy, stopy, klatka piersiowa, głowa oraz twarz. Nadpotliwość może być uciążliwa, wstydliwa oraz obniżać jakość życia. Przyczyny nadpotliwości nie są znane. Przypuszczenia w tej kwestii krążą wokół nieprawidłowości działania układu nerwowego współczulnego oraz genetyki. Jeśli chodzi o nadpotliwość pierwotną, to niewykluczone, że z mózgu płyną sygnały aktywujące gruczoły potowe również w sytuacjach nie wymagających chłodzenia przez pocenie się. Rozróżnia się nadpotliwość pierwotną, która charakteryzuje się tym, iż nie jest wynikiem żadnej konkretnej przyczyny, oraz nadpotliwość wtórną, która jest efektem określonej przyczyny, którą może być menopauza, choroba Parkinsona, niski poziom cukru we krwi czy nadczynność tarczycy. Leczenie nadpotliwości zaczyna się zazwyczaj od wykorzystania preparatów antyperspiracyjnych. Stosuje się też antycholinergiki będące lekami modulującymi sygnały elektryczne wykorzystywane przez organizm do inicjowania działania gruczołów potowych. W niektórych sytuacjach aplikuje się beta-blokery, czyli leki łagodzące fizyczne objawy lęków. Kolejną metodą leczenia nadpotliwości jest sympatektomia piersiowa, która polega na przecięciu nerwów odpowiedzialnych za nadmierne pocenie się. Przekazywane przez nie impulsy tłumi się także przez stosowanie toksyny botulinowej. Dotyczy to nadpotliwości pierwotnej. Pacjenci, którzy zdecydowali się na jej leczenie opisywaną metodą, obserwują zmniejszenie wydzielania potu o 85%. Działanie toksyny wynika z niedopuszczania do uwalniania się acetylocholiny z zakończeń nerwowych, co tymczasowo hamuje pracę gruczołów potowych. Podczas zabiegu preparat jest wstrzykiwany w miejsca, w których występuje nadmierna potliwość. Zawarta w nim toksyna botulinowa blokuje impulsy nerwowe wysyłane do gruczołów potowych, co z kolei redukuje wydzielanie się potu. Procedura jest w pełni bezpieczna, gdyż dobierana dawka jest o wiele niższa niż w przypadku jej wykorzystywania podczas blokowania mięśni, a substancja nie przenika do krwi. Wpływ na gruczoły potowe jest odwracalny.

Przygotowanie do zabiegu

W ramach przygotowań do zabiegu konieczna jest weryfikacja stanu zdrowia pacjenta (wywiad lekarski). Przed zabiegiem, ani do 3 godzin po nim, nie należy pić alkoholu, skórę powinno się dobrze umyć i nie stosować żadnych kremów.

Po zabiegu

Po zabiegu mogą pojawić się ból, obrzęk i siniaki w miejscu iniekcji. Nie powinno się masować ani dotykać miejsc wkłuć, przez kilka godzin dobrze jest ograniczyć zbyt dużą ekspresję mimiki twarzy, przez 48 godzin nie należy wystawiać się na słońce, przez około 5 dni wskazane jest unikanie dużego wysiłku fizycznego, a przez 2 tygodnie – sauny i solarium.

Wskazania do zabiegu

• nadmierna potliwość wybranej części ciała.

Przeciwwskazania

• alergia na toksynę botulinową typu A
• alergia na albuminę ludzką
• choroby płytki nerwowo-mięśniowej
• przyjmowanie antybiotyków aminoglikozydowych
• rozległe uszkodzenia skóry
• aktywne bakteryjne zakażenia skóry
• aktywne wirusowe zakażenia skóry
• aktywne grzybiczne zakażenia skóry
• niedawno przeprowadzone zabiegi chirurgii plastycznej twarzy
• epilepsja
• choroby psychiczne
• ciąża
• karmienie piersią.